Τομεακή Επιτροπή Ηλείας ΚΚΕ στην συγκέντρωση στον Πύργο

Η ομιλία από την συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Πύργο από το Χρήστο Γιάνναρο μέλος της Τομεακής Επιτροπής Ηλείας του ΚΚΕ

Σ/σες και σ/φοι, Φίλες και Φίλοι, Νέοι, νέες, άνεργοι 

Το μήνυμα για μαζικό ξεσηκωμό των εργαζομένων, της νεολαίας, των αυτοαπασχολούμενων και επαγγελματιών δίνεται πλατιά σήμερα με τις ανοιχτές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ σε όλη την Ελλάδα, κάτω από το σύνθημα «Να μην περάσει το αντεργατικό έκτρωμα! Με ανατροπή γεννιούνται οι ελπίδες, κερδίζεις τη ζωή». Σε κάθε άκρη της χώρας μας η πολιτική εξόρμηση του Κόμματος αποτελεί μεγάλη συμβολή στην πάλη των εργαζομένων για να μην περάσει το νομοσχέδιο – έκτρωμα για τα Εργασιακά, παράλληλα με τη δράση των κομμουνιστών στο κίνημα για την οργάνωση της νέας απεργίας. Απευθυνόμαστε κυρίως στους νέους και στις νέες, στους άνεργους, στα παιδιά που μας ακούν σήμερα και δουλεύουν delivery και σερβιτόροι για 10 και 12 ώρες καθημερινά και τους φαίνεται τόσο μακρινό το 8ωρο, η δυνατότητα να περάσουν χρόνο με τον άνθρωπό τους, να έχουν την δυνατότητα να πάνε διακοπές και να μην τις παρακολουθούν μέσα από τις τηλεοπτικές εκπομπές. Μαζί πρέπει να βροντοφωνάξουμε Δούλοι στον 21ο αιώνα δεν θα γίνουμε! Η εκμετάλλευση δεν «διευθετείται», καταργείται!

Η καθολική απόρριψη και η απαίτηση να αποσυρθεί το αντεργατικό τερατούργημα καταγράφεται καθημερινά στη ζωντανή συζήτηση με τον εργατόκοσμο και τη φτωχολογιά. Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που βλέπουν ότι υπάρχουν και «θετικά» στο νομοσχέδιο. Αυτοί είναι η μεγαλοεργοδοσία και οι δυνάμεις του εργατοπατερισμού της ΓΣΕΕ και του ΕΚ Πύργου. Από κοντά και όλοι αυτοί που έχουν πάρει «εργολαβία» την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη μπορεί να ωφελεί ταυτόχρονα τους εργαζόμενους και το κεφάλαιο. Ότι μπορούν τα κέρδη να είναι πάνω από τον άνθρωπό λες και δεν ξέρουν ποιος κινεί τα νήματα στην οικονομία, ποιος βαράει το νταούλη και παίζει τη λύρα και ποιος χορεύει το χορό του Ζαλόγγου μέσα στο σύστημα που ζούμε.

Η κυβέρνηση της ΝΔ σαν έτοιμη από καιρό, παίρνοντας την σκυτάλη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, στο όνομα δήθεν του εκσυγχρονισμού του εργατικού δικαίου, επιχειρεί να γυρίσει την ζωή και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης πάνω από έναν αιώνα πίσω. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 με την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη, ξεκίνησε η διαδικασία κατεδάφισης βασικών δικαιωμάτων, που είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι, με σκληρές θυσίες και αιματηρούς αγώνες. Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων εργασίας, ο καθορισμός του κατώτατου μισθού από το κράτος, η επέκταση της δυνατότητας για ομαδικές απολύσεις, η δραστική μείωση των αποζημιώσεων απόλυσης, η δραματική επιδείνωση του πλαισίου για την υπερωρία και την υπερεργασία, η σταδιακή κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σε μία σειρά κλάδους και ειδικότητες, οι δραστικές μειώσεις μισθών, τα πρόσθετα εμπόδια για την κήρυξη απεργίας, η δυνατότητα για ωμή εργοδοτική παρέμβαση μέσω της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, η απαγόρευση των διαδηλώσεων, αποτελούν νομοθετικές παρεμβάσεις όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και έχουν διαμορφώσει συνθήκες εργασιακής ζούγκλας. 

Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, αξιοποιώντας την νομοθεσία της Ε.Ε. και τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», απογειώνει την εργοδοτική ασυδοσία, η οποία πλέον αναγορεύεται σε νόμο του κράτους, υλοποιώντας διαχρονικές στοχεύσεις του κεφαλαίου. Πυρήνας του κυβερνητικού νομοσχεδίου είναι η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, η εκτόξευση της απλήρωτης δουλειάς, η νομιμοποίηση των άκυρων απολύσεων χωρίς συνέπειες για τους εργοδότες, η δραστική περιστολή του απεργιακού δικαιώματος, η παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης, η επιβολή «σιγής νεκροταφείου».

Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης περί ατομικής επιλογής, περί δήθεν ελευθερίας του εργαζόμενου να επιλέξει πως θέλει να δουλεύει, κινούνται σε μία σφαίρα εκτός πραγματικότητας, κι αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι πολύ καλά. Ποια όμως είναι η αλήθεια; Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση βάζει τους εργαζόμενους και μάλιστα σε μία εποχή αυξημένης ανεργίας, οικονομικής ανασφάλειας, εκβιαστικών διλημμάτων για τη διατήρηση της θέσης εργασίας τους, σε μία εποχή δηλαδή που οργιάζει η εργοδοτική τρομοκρατία, να στέκονται μόνοι τους απέναντι στον εργοδότη και μάλιστα λες και πρόκειται για δύο ισότιμα μέρη! Για ποια ελευθερία, για ποια ατομική επιλογή του εργαζόμενου μας μιλάνε;;; Η ελευθερία του εργαζόμενου, αρχίζει και τελειώνει μόλις περάσει την πόρτα του χώρου δουλειάς του, κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί που νομοθετούν. Όπως εξίσου πολύ καλά γνωρίζουν ότι η δουλειά 10, 11 και 12 ώρες την ημέρα, η υπερένταση του ανθρώπινου οργανισμού για μεγάλα χρονικά διαστήματα, προκαλεί μόνιμη και ανυπολόγιστη φθορά στην σωματική και ψυχική υγεία του, που δεν αποκαθίσταται με τον συμψηφισμό των μειωμένων ωρών απασχόλησης σε άλλη χρονική περίοδο. 

Φίλες και Φίλοι,

Άκρως αποκαλυπτική είναι η πρόσφατη έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, στην οποία καταγράφονται 745.000 θάνατοι εργαζομένων από εγκεφαλικό ή καρδιακές παθήσεις εξαιτίας των πολλών ωρών εργασίας. Η έρευνα αφορούσε στα έτη 2000 έως και 2016 κι επομένως δεν εξέτασε τις συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης εντατικοποίησης της εργασίας εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, μέσω και της γενίκευσης της τηλεργασίας. Και δυστυχώς το νομοσχέδιο έχει και άλλα τα οποία προσπαθούν λυσσαλέα να τα αποκρύψουν όπως είναι η δυνατότητα που έχει ο εργοδότης να απολύσει τον εργαζόμενο μετά το τέλος της περιόδου αυξημένης απασχόλησης, οπότε -με βάση το σχέδιο νόμου- το μόνο που θα δικαιούται ο εργαζόμενος είναι η «τσεκουρωμένη» πλέον αμοιβή για τις ώρες υπερεργασίας και υπερωρίας. Κι αν ο εργοδότης αρνηθεί να τις καταβάλλει, τότε ο εργαζόμενος υποχρεούται πλέον να κινηθεί νομικά και να επιβαρυνθεί με δυσβάσταχτα γι ́ αυτόν έξοδα για ένα αβέβαιο σε κάθε περίπτωση αποτέλεσμα.

Πρόκειται για διατάξεις κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και της εργοδοσίας, που αποκαλύπτουν πανηγυρικά ότι στόχευση της κυβέρνησης με το νομοσχέδιο δεν είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, όπως διατυμπανίζει για να «χρυσώσει το χάπι», αλλά η απογείωση της «ευελιξίας» και της εντατικοποίησης στην εργασία, το χτύπημα των όποιων ελάχιστων δικαιωμάτων είχαν απομείνει για τους εργαζόμενους. 

«Καταργείτε το 8ωρο», καταγγέλλει τη ΝΔ ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, που ανεβαίνουν τάχα στα κεραμίδια για τα Εργασιακά, μπας και μαζέψουν καμιά ψήφο. «Εφαρμόζουμε την Οδηγία της ΕΕ και διατάξεις που υπάρχουν εδώ και 30 χρόνια, αυτά δηλαδή που εφαρμόσατε κι εσείς ως κυβερνήσεις», αντιτείνει η ΝΔ, υπερασπιζόμενη τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας». «Ναι, αλλά εσείς φέρνετε τη διευθέτηση με ατομική σύμβαση, ενώ εμείς την εφαρμόζαμε με συλλογικές διαπραγματεύσεις», απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ, κλείνοντας το μάτι στην εργοδοσία και λέγοντας περίπου ότι …«υπάρχει και καλή διάλυση του 8ωρου». Αυτό είναι το γαϊτανάκι της κάλπικης αντιπαράθεσης που γυρνοβολάει εδώ και μέρες ανάμεσα σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εμφανισθεί σαν υπερασπιστής του κόσμου της εργασίας που τον χαντάκωσε και με τα τρία μνημόνια που εφάρμοσε η κυβέρνησή του ψηφίζοντας το τρίτο που περιλάμβανε τα δύο πρώτα. Αποκαλυπτική για την στόχευση που έχει είναι η χτεσινή ομιλία του Τσίπρα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζοντας τους τόνους προς την κυβέρνηση της ΝΔ με στόχο να καταδείξει στους επιχειρηματικούς ομίλους την ικανότητα του κόμματός του να υπηρετεί τα προτάγματά τους, χειραγωγώντας λαϊκές δυνάμεις. Μίλησε για υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας που συγκρούεται με τον «κόσμο της πελατειακής και παρασιτικής ολιγαρχίας». Και διαμαρτυρήθηκε που η ΝΔ του στερεί ένα πεδίο μάχης «κλειδώνοντας» τη Βουλή, περιστέλλοντας την κοινοβουλευτική λειτουργία. Την οποία ωστόσο, όταν ήλεγχε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αξιοποίησε για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας, αλλά για την εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας και μάλιστα με τις ίδιες …φαστ τρακ διαδικασίες.

Υποστήριξε πως η ανθρωπότητα αλλάζει «αφήνοντας πίσω της τον παλιό κόσμο» με τις «χαώδεις ανισότητες», φτάνοντας στο σημείο να ισχυριστεί ότι η αλλαγή γίνεται με έμβλημα τον Αμερικανό πρόεδρο Μπάιντεν που «διακηρύττει το ιστορικό διαζύγιο με τα δόγματα του Ρίγκαν και της Θάτσερ, που έγιναν το εγχειρίδιο καταστροφής του σύγχρονου καπιταλισμού»! Ναι καλά ακούσατε έχουν γίνει οι καλύτεροι χειροκροτητές του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού με την ελπίδα ότι θα τους ξαναβάλουν στην καρέκλα της εξουσίας. 

Αν κάτι επιβεβαιώνεται απ’ αυτό το θέατρο με μοιρασμένους ρόλους, είναι το εξής: Το αντεργατικό έκτρωμα αποτελεί μία ακόμα «χάντρα» στο κομπολόι της διευθέτησης, με το οποίο ξηλώνεται εδώ και χρόνια ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας. Η κυβέρνηση παίρνει τη σκυτάλη από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που νομιμοποίησε τη δουλειά 32 Κυριακές τον χρόνο για τους εμποροϋπαλλήλους, και θέλει να χτυπήσει χωρίς έλεος την κυριακάτικη αργία. Δίπλα στους μέχρι τώρα εργαζόμενους που ξέχασαν τι σημαίνει ξεκούραση την Κυριακή, προστίθενται επιπλέον δεκάδες κλάδοι και ειδικότητες. Αποδεικνύεται επίσης ότι η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφωνούν στη «χρησιμότητα» που έχει η «διευθέτηση» για το κεφάλαιο και τα κέρδη του, αλλά στον τρόπο με τον οποίο αυτή θα γενικευτεί σαν εργαλείο «ευελιξίας», στον τρόπο με τον οποίο τελικά θα αυξηθεί η απλήρωτη δουλειά. Η όποια ένσταση του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλείται στο αν αυτό θα γίνεται μονομερώς από την εργοδοσία ή αν θα διατηρείται το «φύλλο συκής» της συλλογικής συμφωνίας, ώστε να διασφαλίζεται αποτελεσματικότερα η «κοινωνική συνοχή», αφού είναι γνωστοί οι μηχανισμοί που αξιοποιούν εργοδότες και εργατοπατέρες για να επιβάλλουν στους εργαζόμενους τα πιο αντιδραστικά μέτρα. Γι’ αυτό, μπροστά στους αγώνες που έρχονται, αν κάτι πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι είναι ότι η πάλη τους πρέπει να στοχεύει στην καρδιά του προβλήματος, στο ξήλωμα δηλαδή όλων των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που χτίζουν εδώ και χρόνια τον εργασιακό μεσαίωνα και όπου κάθε κυβέρνηση βάζει τη δική της πινελιά.

Φίλες και Φίλοι,

Στο νομό μας έχουμε αρκετή πείρα για το τι μέλλον μας ετοιμάζουν. Ακούμε συνέχεια για αναβάθμιση της περιοχής μας και το μόνο που βλέπουμε είναι η κατάσταση να χειροτερεύει. Δεν είχαμε δρόμο, δεν είχαμε αεροδρόμιο, χάσαμε το τρένο, το Νοσοκομείο στην ουσία δεν λειτουργεί, τα τριτοβάθμια ιδρύματα συνεχώς υποβαθμίζονται και σύντομα θα είναι ιστορική αναφορά. Όμως βλέπουμε τα τοπικά στελέχη και τους βουλευτές της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ να βγαίνουν με καθημερινές πληρωμένες δημοσιεύσεις και να προσπαθούν να κάνουν το μαύρο – άσπρο. Να ψηφίζουν οι βουλευτές της ΝΔ το πρόσφατο νομοσχέδιο της Κεραμέως για την παιδεία που έβαζε ταφόπλακα στα ιδρύματα στο νομό μας και σήμερα να κλαίνε σαν «μωρές παρθένες» για την εξέλιξη. Όμως και για αυτό το θέατρο που ανεβάζουν για την δήθεν διαφωνία τους έχουν στόχευση και σε αυτή ξεκάθαρος ήταν ο Κος Τζαβάρας. Μας κλείνουν τα Πανεπιστήμια, να προχωρήσουμε σε ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων στο νομό μας. Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο πάλι δεν μας είπε. Δεν έχουν καθόλου τσίπα πάνω τους. Είναι χωμένοι μέχρι το μεδούλι στο να υπηρετούν την κυρίαρχη πολιτική και δεν κάνουν βήμα από αυτή ότι και να λένε. 

Δεν διαφέρουν σε τίποτα τα στελέχη και οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Ήρθε ο Τσίπρας στο νομό μας τη Δευτέρα για τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία και το δρόμο. Άκουσε κανένας να μας πει πόσο αύξησε το προϋπολογισμό για την Παιδεία και υγεία όσο ήταν κυβέρνηση; Μας είπε πόσες προσλήψεις έκαναν σε γιατρούς και σε μόνιμο προσωπικό στο Νοσοκομείο και στο τμήμα μουσειολογίας την τετραετία 2015 έως 2019; Μας είπε πόσο μείωσε το κόστος για την κατασκευή του δρόμου για να μην τον πληρώσουμε χρυσάφι και ότι είχε καταργήσει τα διόδια για να μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε; Στην ίδια κατεύθυνση και τα στελέχη του στο νομό που τρέχουν στις μαζώξεις Αντωνακόπουλου-Λυμπέρη για να δημιουργήσουν ένα καινούριο θεσμικό μέτωπο, σαν αυτά που ξέρουν οι ΠΑΣΟΚΟΙ στο νομό μας και δημιουργούν συνέχεια από το 2000 με μοναδικό αποτέλεσμα τη διαιώνιση και χειρωτέρεψη της κατάστασης στο νομό μας. 

Φίλες και Φίλοι,

Ας σκεφτούμε όλοι πολύ καλά τι θέλουμε από τη ζωή μας και το τι οραματιζόμαστε να ζήσουμε. Θεωρείτε εκσυγχρονισμός να φτάνει η εργασία σήμερα τις 10 έως τις 13 ώρες ημερησίως; Είναι εκσυγχρονισμός η δουλειά ήλιο με ήλιο; Η γενίκευση της κατάργησης της Κυριακής αργίας; Να ζει ο εργαζόμενος με 200 και 500 ευρώ το μήνα; Είναι εκσυγχρονισμός η νομιμοποίηση της απλήρωτης υπερωρίας και υπερεργασίας; Κι αυτό να παρουσιάζεται ως προστασία του εργαζόμενου;

Στην Ηλεία που ο τουριστικός κλάδος, η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, όπως τον αποκαλούνε, βρισκόταν τα προηγούμενα χρόνια σε ανάπτυξη, είδαν οι εργαζόμενοι ανάπτυξη στο εισόδημά τους, στα δικαιώματά τους; Τι κυριαρχεί στα ξενοδοχεία, στον κατασκευαστικό κλάδο, στον επισιτισμό που εργάζεται κυρίως η νεολαία; Δεν υπάρχουν τα 10ωρα, τα 12ωρα, το 7ήμερο, η ανασφάλιστη εργασία;

Στα ξενοδοχεία που βρήκαν την ευκαιρία με τα μέτρα που πέρασε η κυβέρνηση για την πανδημία, οι ξενοδόχοι να αλλάξουν το προσωπικό τους, σε άλλα ακόμα περιμένουν οι εργαζόμενοι να τους καλέσουν; Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ακόμα και ο μισθός, τα ένσημα, γίνονται με βάση τα δικαιώματα εργαζομένων ή με αυτά που απαιτεί η εργοδοσία και αυτό μεταφράζεται ως συμφωνία μεταξύ τους; Τι το εκσυγχρονιστικό λοιπόν έρχεται να φέρει αυτό το νομοσχέδιο; Έρχεται να νομιμοποιήσει αυτές τις άθλιες συνθήκες δουλειάς. Έρχεται να χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο του λαού μας, κάνοντας την εργατική δύναμη πιο φθηνή, ενώ επιτρέπει στην εργοδοσία να κάνει ό,τι θέλει με το γράμμα του νόμου».

Να το πούμε απλά. Στόχος τους είναι και οι 24 ώρες του 24ώρου να είναι η εργάσιμη μέρα. Όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο για ορισμένους δήθεν παρωχημένος, Καρλ Μαρξ έναν αιώνα πριν, «ο κεφαλαιοκράτης … προσπαθεί να μεγαλώσει όσο γίνεται την εργάσιμη ημέρα, και αν είναι δυνατό, να κάνει τη μιαν εργάσιμη ημέρα δύο. … με το απεριόριστα τυφλό πάθος του και με την πείνα δράκου για υπερεργασία, σπάει όχι μόνο τα ηθικά, μα και τα φυσικά ανώτατα όρια της εργάσιμης ημέρας. Σφετερίζεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη, την εξέλιξη και τη διατήρηση της υγείας του σώματος. Ληστεύει το χρόνο που είναι απαραίτητος για την κατανάλωση καθαρού αέρα και ηλιακού φωτός. Τσιγκουνεύεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για το φαγητό και όπου μπορεί τον ενσωματώνει στο ίδιο το προτσές παραγωγής, έτσι που τον εργάτη τον τροφοδοτούν με φαγητό σαν απλό μέσο παραγωγής, όπως τροφοδοτούν με κάρβουνο το ατμοκάζανο και με γράσο ή λάδι τις μηχανές. Tον υγιεινό ύπνο που είναι απαραίτητος για τη συγκέντρωση, την ανανέωση και το φρεσκάρισμα της ζωτικής δύναμης, τον περιορίζει το κεφάλαιο σε τόσες ώρες απονάρκωσης, όσες είναι οπωσδήποτε απαραίτητες για να ξαναζωντανέψει ένας απόλυτα εξαντλημένος οργανισμός.» Αυτό, δηλαδή, που όλοι βιώνουμε καθημερινά και συμπυκνώνεται στην πολύ απλή φράση, που όλοι έχουμε ομολογήσει: «Δεν αντέχω άλλο. Ξυπνάω κάθε μέρα κουρασμένος.»

Φίλες και Φίλοι

Οι αστοί και οι κυβερνήσεις τους γνωρίζουν καλά ότι η πάλη για τα όρια της εργάσιμης μέρας, ότι η πάλη για το μισθό και τα εργασιακά δικαιώματα, είναι αντικειμενική και αναπόφευκτη και προϋποθέτει το συλλογικό αγώνα και την οργάνωση, αφού οι «εργάτες για να προστατευθούν από το φίδι των βασάνων τους είναι υποχρεωμένοι να συνενωθούν». Με το νέο νομοσχέδιο χτυπούν την ίδια την ύπαρξη και λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, θέλουν να ξεμπερδέψουν οριστικά με το δικαίωμα στην απεργία και με τους εργατικούς αγώνες. Θέλουν να καταντήσουν το ισχυρότερο δικαίωμα και όπλο της εργατικής τάξης, ποτισμένο με το αίμα των εργατών, συμβολική και ανέξοδη για το κεφάλαιο πράξη. Βάζουν ένα σωρό προϋποθέσεις για την κήρυξη της απεργίας, σχεδόν ανυπέρβλητες, επιδιώκουν να παραλύσουν τη συνδικαλιστική δράση. Μας θέλουν ανοργάνωτους, μακριά από το Σωματείο, μακριά από ζωντανές, μαζικές, συλλογικές διαδικασίες, γιατί τρέμουν και φοβούνται την οργανωμένη αντίδρασή μας.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να δώσουμε το χέρι μας σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον θέλει να αγωνιστεί. Στους νέους ανθρώπους που τα όνειρα τους δεν βολεύονται με την ασφυκτική πραγματικότητα, της κακοπληρωμένης δουλειάς χωρίς ωράριο, της ανασφάλειας, του άγχους, της απομόνωσης, της ευελιξίας. Χρειάζεται να βγάλει συμπεράσματα ο κόσμος της δουλειάς με αφορμή αυτό το νομοσχέδιο. Γιατί ενώ το ημερολόγιο γράφει σήμερα 2021 περνούν μέτρα που μας γυρίζουν στο 1900 όπως η κατάργηση του 8ωρου; Γιατί ενώ η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει δώσει τόσες δυνατότητες στον άνθρωπο μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης εξασφαλίζει με το ζόρι είτε και καθόλου τα βασικά; Γιατί ενώ οι μηχανές εξελίσσονται και η παραγωγή αυξάνεται συνεχώς ρίχνουν τους εργάτες στην ανεργία; Γιατί ενώ υπάρχουν τόσα σπίτια άδεια έχουμε κόσμο άστεγο στον δρόμο; Εν ολίγοις γιατί ενώ οι δυνατότητες της ανθρωπότητας έχουν εκτοξευθεί στα ύψη η πλειοψηφία του κόσμο ζει με δυσκολίες, ζει στην ανέχεια; Η απάντηση είναι μία. Γιατί σε αυτό το σύστημα όλα κινούνται με βάση το κέρδος. Όλα υποτάσσονται στην λογική του κέρδους, στον νόμο του κεφαλαίου, στο συμφέρον των καπιταλιστών. Μέχρι και ο άνθρωπος μία μηχανή θεωρείται σε αυτό το σύστημα. Μία μηχανή που βγάζει κέρδος. Και εάν χαλάσει; Τι πειράζει ρε αδερφέ έχεις άλλες τόσες στις ουρές της ανεργίας για να την αντικαταστήσεις. Αυτή είναι η λογική τους. Τα γρανάζια αυτού του συστήματος δεν αλλάζουν, δεν γίνεται να αλλάξουν. Πάντα με το μόχθο και το αίμα της εργατικής τάξης θα γυρίζουν. Αφού δεν αλλάζουν, μία είναι η τελική λύση. Να αλλάξουμε το σύστημα! Η εργατική τάξη, οι αγρότες, οι αυταπασχολούμενοι, οι μικροί ΕΒΕ, οι φοιτητές και μαθητές έχουν συμφέρον να παλέψουν για ένα σύγχρονο και τελείως διαφορετικό σύστημα, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Ένα σύστημα που στο επίκεντρο θα έχει τις ανάγκες του λαού και όχι το κέρδος του καπιταλιστή. Η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, οι διακοπές θα θεωρούνται θεμελιώδη δικαιώματα και όχι εμπορεύματα για λίγους όπως είναι σήμερα. Η εργασία και η στέγαση έννοιες αυτονόητες για κάθε εργαζόμενο σε αντίθεση με το σήμερα. Η μόρφωση στα σχολεία και στα πανεπιστήμια ολόπλευρη και όχι αποσπασματική και υποταγμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου. Η εξέλιξη των μηχανών δεν θα οδηγεί τον εργάτη στην ανεργία αλλά θα του δίνει την δυνατότητα να δουλέψει λιγότερες ώρες για να περνάει το υπόλοιπο της μέρας του όπως ο ίδιος θέλει. Οι διακοπές θα θεωρούνται συνταγματικό δικαίωμα αναγκαίο για την ψυχική και σωματική ξεκούρασή του εργαζόμενου και όχι πολυτέλεια για λίγους. Δηλαδή ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός είναι ένα σύστημα όπου ο άνθρωπος θα ζει, με όλη την σημασία της λέξης, μία σημασία που έχουμε ξεχάσει στο σήμερα, ή για να το θέσω καλύτερα, δεν την γνωρίσαμε ποτέ σε αυτό το σύστημα. 

Σ/σες και σ/φοι, Φίλες και Φίλοι,

Κλείνοντας μιας και ο “εκσυγχρονισμός” τους είναι να μας γυρίσουν αιώνες πίσω να θυμίσουμε στην κυβέρνηση, στους εργοδότες και στα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους τα παρακάτω λόγια. Ανήκουν στον Αύγουστο Σπάις, πρωτοπόρο Αμερικανό συνδικαλιστή και εργάτη, ο οποίος βρισκόταν ανάμεσα στα εργατικά στελέχη που συνελήφθησαν στις 3 Μαΐου του 1886 και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Ήταν η περίοδος που το Αμερικανικό Εργατικό κίνημα έδινε τη μάχη για την κατοχύρωση της 8ωρης εργασίας, συγκλονίζοντας όλον τον κόσμο. Κατά την απολογία του στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο Σπάις δήλωσε: «Κύριοι Δικαστές, Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά, πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα, που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών στην εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια «πτωχοί τω πνεύματι».

Κρεμάστε μας μα περιμένετε το τέλος. Αν εσείς είσθε τυφλοί και δεν μπορείτε να το δείτε, εγώ σας το αναγγέλλω! Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, από όλες τις μεριές, ξαπλώνεται μια τεράστια φωτιά. Θέλετε να μη τη βλέπετε; Δικαίωμα σας. Μα δε θα την αποφύγετε. Θέλετε να απαλλαγείτε μια για πάντα απ’ όλους εμάς τους «Συνωμότες», κάντε το. Απαλλαγείτε όμως πρώτ’ απ’ όλα, απ’ τα αφεντικά της βιομηχανίας, που δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους, με το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε. 

Ο Αύγουστος Σπάις και άλλα πρωτοπόρα στελέχη του Αμερικανικού εργατικού κινήματος κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο δια απαγχονισμού. Τους κρέμασαν στις 11 του Νοέμβρη του 1886. Τα παραπάνω λόγια έρχονται από μακριά, αλλά πάνε και μακριά, φωτίζοντας το μέλλον. Αντλούμε, λοιπόν, δύναμη και πείσμα από τη στάση, τα λόγια, το παράδειγμα προγενέστερων και σύγχρονων τίμιων πρωτοπόρων συνδικαλιστών και με την ορμή που αντλούμε από τους αιώνες, ριχνόμαστε στη μάχη για να ματαιώσουμε το έγκλημα, για να επιβάλουμε το δίκιο μας και να επιβάλλουμε την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών σας. 

Θα τα καταφέρουμε!