Δύο μέρες χωρίς νερό: Πύργος και Ολυμπία στο απόλυτο αδιέξοδο – Ήρθε το νερό, αλλά ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη;

Της Κατερίνας Πολυδώρου 

Το νερό επανήλθε επιτέλους σε Πύργο, Αρχαία Ολυμπία και τα γύρω χωριά, αλλά η “οσμή” εγκατάλειψης και αδιαφορίας δεν φεύγει με ένα άνοιγμα της βρύσης. Για δύο ολόκληρες ημέρες, χιλιάδες πολίτες βίωσαν μια πρωτοφανή κρίση καθημερινότητας, βυθισμένοι – όχι στο νερό – αλλά στην αγανάκτηση και τη βρωμιά…

Σε μια εποχή που η τεχνολογία υπόσχεται «έξυπνες πόλεις», που οι πολίτες βομβαρδίζονται με εξαγγελίες περί ψηφιακής μετάβασης, βιώσιμης ανάπτυξης και έργων υποδομής, ο Πύργος και η Αρχαία Ολυμπία βρέθηκαν να κάνουν… ουρά για ένα μπουκάλι νερό.

Χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς τη δυνατότητα να πλύνουν τα χέρια τους, να κάνουν μπάνιο, να μαγειρέψουν ή έστω να δροσιστούν και δεν συζητάμε για εκείνους που δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν μπουκάλια για να πιουν νερό ή να το χρησιμοποιήσουν για όλα τα παραπάνω… Σε μια από τις πιο τουριστικές περιοχές της χώρας, που ακόμα θεωρείται καλοκαίρι και οι υψηλές θερμοκρασίες δεν αφήνουν περιθώρια, εν έτει 2025, το βασικότερο αγαθό μετατράπηκε σε είδος πολυτελείας.

Χιλιάδες νοικοκυριά, δύο ολόκληρες πόλεις και δεκάδες χωριά βυθίστηκαν για δύο ημερες σε ένα μεσαιωνικό σκηνικό, με την καθημερινότητά τους να διαλύεται και την αγανάκτηση να ξεχειλίζει.

Η αρχή του χάους

Η αρχική βλάβη στον κεντρικό αγωγό του Διαβαθμιδικού Συνδέσμου Ερυμάνθου φάνηκε να αποκαθίσταται την πρώτη μέρα. Οι δηλώσεις που ακολούθησαν, ωστόσο, γέννησαν προσδοκίες που διαψεύστηκαν με τον πιο σκληρό τρόπο: δεύτερη βλάβη, νέα διακοπή, καμία ενημέρωση, πλήρης σύγχυση.

Οι πολίτες έμειναν με ανακοινώσεις που έπεσαν έξω, με χρονικά περιθώρια που διαψεύστηκαν, και με τη συνεχή αγωνία για το πότε – και αν – θα επιστρέψει το νερό. Το Σαββατοκύριακο μετατράπηκε σε εφιάλτη. Τα χωριά ξέμειναν τελείως, ενώ στον Πύργο και την Ολυμπία η κατάσταση έγινε πρωτοσέλιδο αρνητικής διαφήμισης.

Το νερό είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν είναι πολυτέλεια. Δεν είναι κάτι που έρχεται και φεύγει με… ευχολόγια. Και όμως, το 2025, φαίνεται πως στην Ηλεία, το νερό παραμένει ζητούμενο και όχι δεδομένο.

Το νερό ήρθε – η ευθύνη πού είναι;

Ναι, η υδροδότηση αποκαταστάθηκε. Αλλά ποιος θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία; Ποιος θα λογοδοτήσει για τον ερασιτεχνισμό, τις ανακολουθίες, την έλλειψη σοβαρού σχεδιασμού; Δεν είναι η πρώτη φορά – κι αυτό είναι το χειρότερο. Οι κάτοικοι θυμούνται ξανά και ξανά να “λένε το νερό… νεράκι” και με άλλες δημοτικές αρχές στο τιμόνι -για να τα λέμε κι αυτά-.

Είναι αδιανόητο το 2025 να μη μπορούμε να διασφαλίσουμε βασική πρόσβαση στο νερό να μην υπάρχει εναλλακτικός σχεδιασμός, να μη δίνονται έγκαιρες, έγκυρες και σοβαρές ενημερώσεις στον κόσμο.

Αυτό να ήταν το τελευταίο;

Οι πολίτες – δεν ξεχνούν. Οι εικόνες με τουρίστες και επιχειρηματίες να αναζητούν λύσεις στο απόλυτο τίποτα, οικογένειες σε απόγνωση, καταστήματα να μην μπορούν να λειτουργήσουν, δεν πρέπει να επαναληφθούν.

Το νερό επέστρεψε. Η εμπιστοσύνη όμως;

Πόσες φορές πρέπει να «ξηλωθεί» ο ίδιος αγωγός για να καταλάβουμε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα υποδομής; Πόσες βλάβες χρειάζονται για να καταρρεύσει και το τελευταίο ίχνος εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους φορείς διαχείρισης του νερού;